Σύμφωνα με την εθνική και ενωσιακή νομοθεσία, οι παγίδες συγκαταλέγονται στα επιτρεπτά εργαλεία της μικρής παράκτιας αλιείας με μοναδικό περιορισμό τον μέγιστο αριθμό τους [250 ανά αλιέα, ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΚ) αριθ. 1967/2006]. Ωστόσο, στην ελληνική επικράτεια οι παγίδες δεν χρησιμοποιούνται για την αλιεία της σουπιάς, παρά τη διευρυμένη χρήση τους σε άλλες περιοχές της Μεσογείου και του Ατλαντικού.

Ειδικότερα, η σύγκριση μεταξύ μανωμένων διχτυών και παγίδων για την αλιεία της σουπιάς σε αμμολασπώδη, ή και κατά τόπους βραχώδη υποστρώματα στην Αδριατική έδειξε ότι οι παγίδες είναι πολύ πιο αποδοτικές, αποφέροντας 21,5 τόνους/έτος έναντι 7,5 τόνων/έτος των διχτυών. Επιπρόσθετα, οι παγίδες στη Μεσογειακή αλιεία αποτελούν το εργαλείο με το μικρότερο ποσοστό απορρίψεων (κάτω του 4%), ενώ το ποσοστό απορρίψεων στην περίπτωση των διχτυών μπορεί να υπερβαίνει το 20% του συνολικού αλιεύματος. Ένα πρόσθετο πλεονέκτημα των παγίδων αφορά τις θέσεις πόντισης τους που είναι κατά κανόνα πολύ κοντά στην ακτή, σε βάθη μόλις 1-3 μέτρων, με αποτέλεσμα να μην απαιτούνται μακρινοί πλόες. Τα στοιχεία αυτά είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για την αντικατάσταση της χρήσης των μανωμένων διχτυών με παγίδες.